Een witte telefooncel, glazen panelen, een zwart oud toestel met draaischijf, een boek, een balpen.
Ergens in the middle of nowhere lijkt het wel.
Wie goed kijkt, zal zien, dat links van de telefoon de draad ligt, niet aangesloten aan welk netwerk dan ook.
GEEN VERBINDING
En toch!
Toch wordt in deze cel soms meer dan 300 keer per maand een telefoonnummer gedraaid.
Sommigen rijden er wel 600 km voor, anderen bellen hier elke zaterdagochtend.
BELLEN MET DE WIND
Itaru Sasaki, verloor in 2009 zijn neef aan kanker. Deze Japanse tuinontwerper zocht naar een manier om met zijn rouw en intens verdriet om te gaan.
Want hij wou nog zoveel vertellen aan zijn neef, er was nog zo veel te delen.
Itaru installeerde een telefooncel in zijn tuin en doopte deze Kaze no Denwa: de telefoon van de wind, omdat hij hoopte dat de wind zijn woorden naar zijn neef zou dragen.
2011 – TSUNAMI
Op 11 maart 2011 raasde een tsunami over de gehele oostkust van Japan en meer dan 18.000 mensen werden gedood of raakten vermist. Vrienden verdwenen, families werden uit elkaar gerukt en duizenden mensen bleven achter met tonnen verdriet en heel wat vragen.
Itaru Sasaki nodigde wie wou uit om in de telefooncel in zijn tuin te bellen met wie gemist wordt.
2020-2021 – CORONA
De verhalen zijn talrijk, gisterenavond nog tijdens een gesprek aan de deur met mijn nichtje, over hoe sommige mensen geen of amper afscheid kunnen nemen. Hoe mama, kinderen en kleinkinderen op anderhalve meter (ANDERHALVE METER!) van elkaar moeten zitten bij de begrafenis van opa.
Op het moment dat nabijheid zo belangrijk is, moeten we afstand houden.
Op het moment dat rouw, verdriet, pijn mogen delen zo belangrijk is, moeten we afstand houden.
24.285 corona doden in dit land (02/05/2021). Dat is de gemeente Diest
zonder inwoners.
Dat zijn 24.285 * tig mensen: papa’s, dochters, buren, collega’s, beste vrienden, tantes, kleinkinderen, … die rouwen. Doe dat doden-getal maal 10 en dat is elke inwoner in Gent die rouwt.
“Echte troost ligt vaak niet in het vinden van het antwoord, maar in het steeds opnieuw mogen stellen van de vraag.”
― Manu Keirse
“… daarom hielp het om je je verhalen te herinneren, met mensen te praten, over mensen te praten. Te luisteren naar mensen die over andere mensen praatten. En ook in gesprek te gaan met de doden als dat nodig was.”
las ik in het boek “Dingen die we toevertrouwen aan de wind“, een boek dat vertelt over deze telefooncel en dat mij compleet ondersteboven ontroerde. Mooie zinnen in dit boek, mooie mensen ook!
Hoe mooi zou het zijn, als je her en der in dit land, op een stil plekje een telefooncel vindt.
Een telefooncel met een telefoon waar je echt een nummer kan draaien 0 4 9 7 7 5 1 9 7 8 en waar je al wat je wil, kwijt kan aan de wind die het naar de eigenaar van dat telefoonnummer waait?
Hoe troostend zou dat zijn?
Hoeveel deugd zou dat doen?
Moest er iemand zo’n telefooncel in de weg hebben staan?
Ik vind er vast een plekje voor!
