de abdij
Voor mijn Artist Date met mezelf
– huiswerk dat ik elke week krijg van Julie Cameron 🙂 –
wandelde ik die vrijdag in de bossen rondom de Abdij van Averbode.
‘t Was wat druilerig die dag. Het bos rook naar die druppels. Druppels die niet kiezen konden tussen mist en dauwparels. Zoals ook het bos twijfelde, nog even, tussen groen of toch al maar een beetje herfstgoudenzon kleuren.
Uiteraard liep ik ook het domein van de abdij binnen
– vroeger toen ik klein was, kwamen we hier al,
toen vond ik die dreef met ijskarretjes wel véééél boeiender
dan die gebouwen.
Gebouwen die ernst uit stralen en waar de stilte doorheen elke kier naar buiten dwarrelt. Sssst, zachjes zachjes zachjes (zelfs de ‘t’ uitspreken zou teveel lawaai maken daar.)
De kaarsenkapel trok die vrijdag mijn aandacht. Flikkerende en flakkerende lichtjes. Kleine zonnetjes in een grijze dag.
De kaarsen
en
het boek
dat daar lag
met al die wensen, hopen, vragen, danken.
Geschreven in sierlijke letters of woorden met hoekige kanten. Eén zin of wel een hele bladzijde vol.
Ontroering.
Ontroerend.
– zo kwetsbaar en tegelijk zo krachtig al die woorden daar verzameld –
Het raakte me, ik voelde het onder mijn huid kruipen, die ontroering. Een ingehouden gevoel, ergens tussen een kleine glimlach en een krop in mijn keel.
Een kaars
voor het vuur
voor het licht
Was dat niet 1 van de eerste scheppingen?
Licht?
Hoe 1 kaars genoeg is, om een hele oceaan aan donkerte op te lossen.
Hoe 1 kaars wel 100 andere en meer kan aansteken.
Ik heb de bovenstaande aangestoken
– ik had maar 50 eurocentjes bij 🙂
de kast met robuust vuur aan €4 ‘t stuk stond veel voller.
Maar de vlammetjes zijn even licht.
