Zilveren lijntjes & rituelen in kleine verhalen

tá brón orm

Anderhalf uur dompelde ik mij dit weekend onder in de wondere wereld van Koen van Mechelen in zijn LABIOMISTA.

“
Het paradijs wordt niet tussen muren gevonden.
Het paradijs is als het leven zelf:
fascinerende en gruwelijk,
grenzeloos en prachtig.
”
lees ik ergens op een bord.

Woorden die ik schoon vind
en wijs.

Als ik terug naar de parking stap,
denk ik
content dat ik mijn Artist Dates met mezelf* weer gestart ben.
Deugd dat dat doet.
De vezels in mijn lijf,
mijn ziel
die nood hebben aan voldoende porties schoonheid
zijn omarmd en gevoed in LAMBIOMISTA!

Halverwege kom ik voorbij dat bankje
en de bloemen
geplukt
maar vergeten?

achtergelaten?

Eenzaam liggen ze daar,
en dat zo vlak voor een plek waar schoonheid woont & groeit.

Wat zou er gebeurd zijn?
Wie heeft ze zorgvuldig geplukt?
Meegenomen voor een afspraakje?
Werden ze niet mooi genoeg gevonden?
Werd er ruzie gemaakt op dit bankje?
Werd de ontmoeting afgezegd?

Weemoed besluipt me
even.

– Het paradijs is als het leven zelf:
fascinerende en gruwelijk –

Die weemoed doet me denken aan schone woorden in talen die mij vreemd zijn.
(Cafuné – Cwtch – Serendipity – Aroha – )

tá brón orm

Iers
letterlijk ‘sorrow is on me’.

ofte
letterlijk vertaald: verdriet is op mij.
En ik vind dat schoon.

Geruststellend ook, hoopgevend.
Want het wil ook zeggen: ik ben niet verdrietig, ik ben geen verdriet, ik heb wat verdriet in mijn handen.

Was het dat?
Waren die bloemen op dat bankje eerst een cadeautje?
Vol hoop, vol verwachting, vol pret, vol liefde?
En werden die plots een bundel verdriet?
Een bundel verdriet waarbij iemand besloot, ik laat het hier achter.
kneem het niet met mij mee.

Verdriet is op mij
tá brón orm

Ik heb verdriet
Ik kan het altijd op een bankje achter laten.

Bankjes en Uus Knops en Zwijgen is geen optie en rouwen en …

Het paradijs is als het leven zelf:
…
grenzeloos en prachtig

* voer voor een heel ander stukje, maar 1 van de doorlopende opdrachten van Julia Cameron in haar The Artist’s Way boek: Artist Dates met jezelf.
(warm aanbevolen voor wie benieuwd is naar zichzelf in deze wereld)

de telefoon van de wind

Een witte telefooncel, glazen panelen, een zwart oud toestel met draaischijf, een boek, een balpen.
Ergens in the middle of nowhere lijkt het wel.

Wie goed kijkt, zal zien, dat links van de telefoon de draad ligt, niet aangesloten aan welk netwerk dan ook.

GEEN VERBINDING

En toch!
Toch wordt in deze cel soms meer dan 300 keer per maand een telefoonnummer gedraaid.
Sommigen rijden er wel 600 km voor, anderen bellen hier elke zaterdagochtend.

BELLEN MET DE WIND

Itaru Sasaki, verloor in 2009 zijn neef aan kanker. Deze Japanse tuinontwerper zocht naar een manier om met zijn rouw en intens verdriet om te gaan.
Want hij wou nog zoveel vertellen aan zijn neef, er was nog zo veel te delen.

Itaru installeerde een telefooncel in zijn tuin en doopte deze Kaze no Denwa: de telefoon van de wind, omdat hij hoopte dat de wind zijn woorden naar zijn neef zou dragen.

2011 – TSUNAMI

Op 11 maart 2011 raasde een tsunami over de gehele oostkust van Japan en meer dan 18.000 mensen werden gedood of raakten vermist. Vrienden verdwenen, families werden uit elkaar gerukt en duizenden mensen bleven achter met tonnen verdriet en heel wat vragen.
Itaru Sasaki nodigde wie wou uit om in de telefooncel in zijn tuin te bellen met wie gemist wordt.

2020-2021 – CORONA

De verhalen zijn talrijk, gisterenavond nog tijdens een gesprek aan de deur met mijn nichtje, over hoe sommige mensen geen of amper afscheid kunnen nemen. Hoe mama, kinderen en kleinkinderen op anderhalve meter (ANDERHALVE METER!) van elkaar moeten zitten bij de begrafenis van opa.
Op het moment dat nabijheid zo belangrijk is, moeten we afstand houden.
Op het moment dat rouw, verdriet, pijn mogen delen zo belangrijk is, moeten we afstand houden.

24.285 corona doden in dit land (02/05/2021). Dat is de gemeente Diest

zonder inwoners.

Dat zijn 24.285 * tig mensen: papa’s, dochters, buren, collega’s, beste vrienden, tantes, kleinkinderen, … die rouwen. Doe dat doden-getal maal 10 en dat is elke inwoner in Gent die rouwt.

“Echte troost ligt vaak niet in het vinden van het antwoord, maar in het steeds opnieuw mogen stellen van de vraag.”
― Manu Keirse

“… daarom hielp het om je je verhalen te herinneren, met mensen te praten, over mensen te praten. Te luisteren naar mensen die over andere mensen praatten. En ook in gesprek te gaan met de doden als dat nodig was.”
las ik in het boek “Dingen die we toevertrouwen aan de wind“, een boek dat vertelt over deze telefooncel en dat mij compleet ondersteboven ontroerde. Mooie zinnen in dit boek, mooie mensen ook!

Hoe mooi zou het zijn, als je her en der in dit land, op een stil plekje een telefooncel vindt.
Een telefooncel met een telefoon waar je echt een nummer kan draaien 0 4 9 7 7 5 1 9 7 8 en waar je al wat je wil, kwijt kan aan de wind die het naar de eigenaar van dat telefoonnummer waait?
Hoe troostend zou dat zijn?
Hoeveel deugd zou dat doen?

Moest er iemand zo’n telefooncel in de weg hebben staan?
Ik vind er vast een plekje voor!

pandemoe dig

Ze moest in quarantaine met haar kinders.
En de echtgenoot nam daar een beeld van.

DIT is een fractie van die quarantaine-tijd.
EN TOCH.

Dit is ook een fractie die aandacht mag.
Veel aandacht.
– dus DANK Hanne om het toch op je IG te zetten,
moedig is dat en kwetsbaar en nodig –

Ik hoop dat dit beeld
de komende weken
de ruimte geeft
om af en toe
een bal of 2
gewoon op de grond te (mogen) leggen,
of op tafel,
of een bal of 2
over de haag te gooien
of over een muur.

Al die ouders die al zo vaak en zo veel en zo lang
tig ballen tegelijk in de lucht houden,
met moed en lef en we gaan ervoor en gezond verstand en humor en geduld en we can do this en slaaptekort en machteloosheid en doorzettingsvermogen en wilskracht en chaos en liefde,
zoveel liefde.

Ik hoop zo
dat jullie de ruimte krijgen
om gewoon even te mogen zitten
– al dan niet op een badkamervloer –
dat jullie de ruimte krijgen
van werkgevers en collega’s en klanten en politici en buren en …
om gewoon even te mogen zitten
en te vloeken
en te zuchten
en gewoon te zijn.

Tijdens dit afgelopen jaar en een week of 2
heb ik vaak gedacht
doe nu eens kalm

en dat denk ik nog steeds

doe nu eens kalm
laat wie op een badkamervloer wil zitten
dat gewoon mogen doen
want er is in dezer dagen niets belangrijker
dan op de badkamervloer bij je kinders mogen zitten

zonder dat er aan je getrokken of geduwd wordt.

Want er is in dezer dagen niets belangrijker
dan jezelf de toestemming geven
om op de badkamervloer bij je kinders te mogen zitten
– of ergens anders natuurlijk –

Misschien moeten we gewoon elke dag
om 17:30
met z’n allen even op een vloer gaan zitten.

om te beseffen hoe
pandemoe dig we met z’n allen zijn.

ps: ik heb geen kinders meer waar ik zo voor moet zorgen, maar ik had wel iemand aan de lijn deze week wiens dochter van 4 mee wou bellen met de mama. Een dochter die mee wou opschrijven wat de mama moest opschrijven. Ze verontschuldigde zich voor dat stemmetje op de achtergrond en ik dacht: lieve meid, niet doen. Doe maar rustig, ik heb tijd, er is tijd. Ik had het haar moeten zeggen.

–

achttien

ACHTTIEN

vandaag 18
18 in 2021

da’s een 6de middelbaar op afstand, met mondmaskers, elke week een ander regime en op de lesdagen in school geheid een test.

da’s veel NIET
teveel vind ik

en toch
toch gaan ze er bewonderenswaardig fijn mee om
CHAPEAU
dat verdient gewoon een pot choco

en het ritueel dat in de kleuter en lagere school toch veelal deel uit maakt van jarig zijn:
in de klas iets uitdelen
riep ik met plezier
– voor waarschijnlijk de laatste keer –
weer in leven

dus ik stempelde en pakte in gisteren
zodat de jongste toch een beetje kan vieren

gelukkige verjaardag Briek

(die dan nu ontvoerd wordt door maten – van die echte maten, om op een tocht door Lier te checken of hij wel 18 mag worden)

kleurrijke kegels

“Goh, ik weet het niet hoor.
Als ik zo die kegels op foto zie, dan doet het me niet echt veel.” zei iemand me.

Maar, Michael Borremans is 1 van die schilders die mij telkens weet te raken, dus ging ik.

Zelf zegt Borremans:
“Ik vind het heel vervelend om mijn werk altijd weer te moeten uitleggen. Alsof het schilderij op zich niet goed genoeg is en het beeld niet volstaat. Iedereen mag met zijn achtergrond en kennis die schilderijen interpreteren en betekenis geven, ik moet daar toch geen handleiding bij geven?” in Knack.

Ik ging, omdat ik elke week een Artist Date doe met mezelf
– ik word daar rijker van –
Ik ging, omdat voor mij, hoe vreemder de tijden hoe meer nood ik heb aan schoonheid en dan grijp ik naar beeldende kunst vaak.
– en t was echt te nat voor t Middelheim –
Ik ging, omdat, tja Michael Borremans
– de luxe van die te mogen gaan zien op een half uurtje bij mij vandaan! –

Deze woorden van ik weet niet wie, passen perfect bij de tentoonstelling Colourful Cones van Michael Borremans.

Werkelijke moed is de durf je te laten ontroeren. Je hart zo open te zetten dat je geraakt kunt worden. Geen muren metselen en zeggen: “kijk mij eens flink zijn”. Dat heeft niets met moed te maken, dat is angst. Want alleen wie bang is doet een harnas aan. “

zorg goed voor jezelf
hou moed!
ga zien?! en laat me iets weten?!

ps kunsten kunnen doen genezen, daarom noemen we ze arts

zitten

Ik zit graag in de zon

Maar de dagen zijn nog kort en donker
en
het voelde vanochtend als een wasmachine in mijn hoofd
– met dank aan Peter de Graef voor dit beeld.

Ik had al een paar ochtenden niet gezeten
te weinig slaap
geen zin
veel en veels te moe

dus toen ik dan toch ‘ging zitten‘
was het chaos in mijn hoofd
een wasmachine die tolde

blauwe trui – mss, toch eens mailen om nanananananna
rode blouse – en als ik nu eens vertel over … zou dat dan …
3 brieven heb ik geschreven,
en o een schoolvoorstelling vandaag dan moet ik nog soep voorzien, was er daar iemand veggie, gluten-intolerant of …
enenenenenen

alles tolde in mijn hoofd
zoals was tobbelt in een machine

en toch
desondanks
is mijn dag zoveel beter gestart
door die 20 minuutjes zitten

ik doe het nu zo’n jaar of 9
– met veel en weinig –
mediteren
of “zitten”
dat klinkt wat minder zweverig ?

Ik leerde het via de app Headspace, met de zalige stem van Andy Puddicombe,
de laatste maanden zit ik met de stem van davidji in mijn oren.

In dag 5 van zijn 40 dagen meditatie,
vertelt hij een verhaal dat al eeuwen wordt doorgegeven, het zou uit de Taoistische traditie komen, wat het al zo’n 2000 jaar oud maakt.

Ik geef het je hier graag mee omdat al die jaren ‘zitten’ mij steeds beter leert om;
te beseffen wanneer ik oordeel,
hoe het leven soms rare bochten maakt en
hoe ik gewoon mag zijn.

Een boer, een zoon, een paard

In China woonde een oude, wijze boer en alles wat hij bezat was zijn huis, zijn zoon en zijn paard. Zijn zoon en zijn paard waren dan ook erg belangrijk voor zijn levensonderhoud.

Op een dag brak zijn paard door een omheining en loopt weg. De buurman van de boer komt langs en zegt: “Ik vind het zo erg voor je dat je paard is weggelopen.” Waarop de boer zegt: “Wie weet wat goed of slecht is?”. De buurman is in de war omdat dit duidelijk verschrikkelijk is. Het paard was het meest waardevolle dat de boer bezat.

Maar het paard komt de volgende dag terug en hij brengt 12 wilde paarden mee. De buurman komt terug om het te vieren: “Gefeliciteerd met je geweldige fortuin!” En de boer antwoordt opnieuw: “Wie weet wat goed of slecht is?”.

En de volgende dag temt de zoon van de boer één van de wilde paarden en hij wordt eraf geworpen en breekt zijn been. Opnieuw komt de buurman terug: “Het spijt me van je zoon.” En weer zegt de boer: “Wie weet wat goed of slecht is?”

De volgende dag komt het leger naar het dorp van de boer om alle jonge mannen op te halen, om te gaan vechten in de oorlog. De zoon van de boer hoeft niet mee omdat hij gewond is.

En dit verhaal kan zo doorgaan. Goed. Slecht. Wie weet?

Zit jij ook wel eens?