Het heeft me vele jaren gevraagd
het heeft me leren mediteren gevraagd
het heeft me opleidingen verbindende communicatie gevraagd
het heeft me morning pages, ochtend na ochtend na ochtend gevraagd,
voor ik kon aanvaarden,
verdriet, daar moet je mee gaan zitten.
Vriendjes mee worden
en er laten zijn.
Dan wordt het een wolkje dat je aan de afwas vraagt:
“geef me wat zeep, dan blaas ik bellen”
🙂
Lang, heel lang, stopte ik verdriet in tupperware potjes.
– onverwoestbaar, waterdicht, luchtdicht, blijft weken vers –
van die potjes die I E D E R E E N wel in huis heeft.
Sommigen hebben er eentje, ik had wel tig exemplaren
– en meer potjes dan dekseltjes of omgekeerd –
maar sowieso
stapelde en stopte ik die flink in mijn keukenkast
en op een dag trok ik de deur daarvan open
en vielen die
met gekletter
over mij heen
en ze lekten verdriet.
En als jij het niet met tupperware potjes hebt,
dan heb je het misschien met iets anders.
Die verzameling eenzame sokken misschien?
Die steeds maar groter wordt?
Je verdriet in potjes stoppen
– of in sokken –
helpt voor eventjes.
Tot je kast of lade te klein wordt,
en dan …
Dus, sinds een tijdje
blaas ik soms bellen met mijn wolkenvriendjes.
ps: soms helpt het om samen in een cirkel te zitten en mekaars wolken te ontmoeten, vaak lijken ze wel wat op elkaar. En allemaal vinden ze het fijn om bellen te blazen!
Nog eventjes, nog heel eventjes, maar in 2021 komen er terug cirkel-avonden aka Holding Space aan!