11 december SCARS / LITTEKENS
onderstaande is 1 van de mooiste teksten die ik ooit over rouwen las
Een aantal jaar geleden postte een vrouw een bericht op de online community Reddit. Ze schreef radeloos te zijn omdat ze een goede vriend had verloren. Via de community was ze op zoek naar advies. Dit advies kwam van een oude man. Dit is wat hij schreef:
“Oké, hier gaat ‘ie dan. Ik ben oud. Dat betekent dat ik het tot nu toe heb overleefd en veel mensen die ik ken en waar ik van hield niet. Ik ben vrienden, beste vrienden, kennissen, collega’s, grootouders, mijn moeder, familieleden, leraren, mentoren, medestudenten, buren en tal van andere mensen kwijtgeraakt. Ik heb geen kinderen en ik kan me de pijn van het verlies van een kind niet voorstellen. Maar uit eigen ervaring wil ik je dit meegeven:
Ik wou dat ik kon zeggen dat je went aan het verliezen van de mensen om je heen. Ik heb dat nooit gekund. Dat wilde ik ook helemaal niet. Telkens weer sloeg het een gat in mijn ziel wanneer iemand waarvan ik hield overleed, onder welke omstandigheden dan ook.”
Littekens zijn een bewijs van liefde
“Ik wil niet dat het er ‘niet toe doet’. Ik wil niet dat het iets is dat voorbijgaat of bij het leven hoort. Mijn littekens zijn een bewijs van de liefde en de relatie die ik had voor én met die persoon. En hoe dieper het litteken is, hoe dieper de liefde was.
Dus zo is het. Littekens laten zien dat je iemand diep kunt liefhebben en diep kunt voelen. Gedurende je leven wordt je flink beschadigd, kun je helen en vervolgens doorgaan met leven en liefhebben. Littekens zijn het bewijs van het leven. Het littekenweefsel is sterker dan de oorspronkelijke huid ooit was. Ze zijn alleen lelijk voor de mensen die niet kunnen zien.”
“Wat betreft verdriet, je zult merken dat het in golven komt. Wanneer het schip voor het eerst is ondergegaan, dan drijf je op open zee, met alle wrakstukken om je heen. Alles wat om je heen drijft herinnert je aan de schoonheid dat het schip ooit was, maar nu niet meer is. En het enige wat je kunt doen is drijven. Je komt hier en daar een wrakstuk tegen waar je je nog even aan vasthoudt. Dat kan iets tastbaars zijn. Misschien is het een foto of een fijne herinnering. Of misschien is het een andere drenkeling die ook probeert te blijven drijven. Voor een tijd is dat alles wat je kunt doen, drijven. Zodat je in leven kunt blijven.
In het begin zijn de golven 100 meter hoog en spoelen ze genadeloos over je heen. Ze komen om de 10 seconden en geven je geen tijd om op adem te komen. Het enige dat je kunt doen is blijven drijven en volhouden. Na verloop van tijd, dat kunnen weken of zelfs maanden zijn, zal je merken dat de tijd tussen de golven langer wordt. Ze zijn nog steeds meters hoog, en ze zullen je nog steeds overweldigen, maar er komt meer en meer ruimte om op adem te komen en te functioneren.
Je weet van te voren nooit wat het gevoel van verlies weer omhoog brengt. Het is misschien een liedje, een foto, een kruispunt op de weg, de geur van een kop koffie. Het kan van alles zijn… en dan komt die golf weer. Maar tussen de golven door is er leven.”
Golven worden minder hoog
“Er komt een moment, en die verschilt per persoon, dat je merkt dat de golven nog maar 80 meter of 50 meter hoog zijn. En terwijl ze nog steeds komen, komen ze minder snel achter elkaar. Je kunt ze zelfs zien aankomen. Een verjaardag, een jubileum of Kerstmis. Je kunt je erop voorbereiden. En als ze toch onverwachts over je heen slaan, dan weet je dat je het gaat redden. Doorweekt, happend naar adem en vasthoudend aan een klein stukje wrakhout, kom je hoe dan ook weer boven.
Neem het van een oude man. De golven zullen niet stoppen, maar om de een of andere reden wil je dat ook niet. Mettertijd ga je leren hoe je ze moet overleven. Er zullen steeds nieuwe golven komen. En ook die zal je overleven. Als je gelukt hebt, dan heb je veel littekens van veel mensen die je liefhad. En heb je veel schipbreuk geleden…”
woord voor 12 december voor wie graag mee schrijft, tekent, fotografeert: GROWTH/ GROEI