Ze raakt me de eerste keer hier, gezellig in mijn oortjes: Uus Knops
Het boek,
haar boek,
een rouwboek,
“Casper, waar ben je lieve broer?”
heb ik eindelijk gelezen.
De laatste 60 bladzijden was dat in kleine stukjes,
omdat de tranen rolden
en het zoute en vochtige nat op mijn wangen de letters deed dansen,
zodat ik het wel even moest weg leggen.
Tranen van pijn, om het herkenbare rauwe rouwen.
Maar ook van ontroering, om de mooie zinnen en beelden.
Ik denk dat ze het in Touché zei,
“rouw heeft ook schoonheid”.
Ja, rouw heeft ook schoonheid!
Later,
niet als je er middenin zit en ‘t leven voelt alsof je er verlamd en verdoofd doorheen dwaalt.
Eén van de mooiste beelden over rouw in haar boek is deze:
“De vergelijking van verdriet of rouw met je eigen schaduw is een klassieker. Wat je ook doet, je schaduw hangt aan je vast. Soms ligt hij pal voor je, dan weer kijkt hij over je schouder mee, en het gebeurt ook dat hij uit het zicht achter je ligt. … is er voor mij nog een andere schaduwpositie: die waarbij er een spot pal boven mij staat en naar beneden schijnt, waardoor ik volledig samenval met mijn schaduw, en dus met mijn verdriet. De schakelaar van die spot kan ik gedeeltelijk zelf beheren.”
En om die schakelaar om te draaien, heel bewust, daar heb je lef voor nodig, en moed. Tegelijk is het zo nodig, omdat verdriet dat keer op keer wordt weg geduwd, stil en braaf moet zitten in een donker hoekje, uiteindelijk toch tevoorschijn komt.
In je eigen lijf bijvoorbeeld, dat bevriest en zegt: hier stopt het voor mij, het enige wat ik nog wil is slapen. Geef me rust, NU!
Maar soms ook in hoe je met anderen omgaat. Ontploffingen omdat je collega een deur iets te hard toe doet. Woede uitbarsting om die ene t-shirt van je zoon die al 3 dagen op de trap slingert. Een claxon concert omdat die chauffeur aan 40 rijdt, terwijl je hier vlotjes 50 mag …
Manu Keirse zegt het zo schoon
“Verdriet is de keerzijde van liefde. De pijn van het verlies is een spiegel die de kostbaarheid van je relaties weerkaatst. Met de dood eindigt een leven, niet de relatie met de mens die overleed. Daarmee blijf je verbonden. Altijd.”
Dus nee, tijd heelt niet alle wonden. En dat hoeft ook niet. Maar weten dat het in je leeft is wel belangrijk.
Het is Brené Brown: “We cannot selectively numb emotions, when we numb the painful emotions, we also numb the positive emotions.”
Als ik dan lees in het boek van Uus Knops hoe zij soms bewust tijd maakt. De spot die haar helemaal in licht vangt aanklikt en tijd neemt om haar verdriet te omarmen, dan denk ik wow! Wat een mooie manier om zacht en lief te zijn voor jezelf en voor je verdriet.
F&@^[# hard en tegelijk een weldaad voor je hele ziel. Ik wens meer mensen zo’n spot. Ik wens mezelf zo’n spot.
En als je nood hebt aan iemand om mee die schakelaar om te draaien, bel me!
ps: Uus heeft PRACHTIGE troostkaarten gemaakt met zinnen uit het boek. Te koop bij haar. Ik kocht ze in de Standaard boekhandel in Lier, dat kan ook natuurlijk.
pps: ik ben onvoorwaardelijk fan van GROET, HOU MOED
ppps: lang lang geleden had je op vrijdagavond op ik weet niet meer welke zender, van die tearjerkers. Ik kon daar af en toe wel van genieten, in de zetel met drank, zakken chips, chocola (nooit met ijs, ik weet niet wat dat is met ijs) en een doos zakdoekjes. Huilen om te huilen 🙂