verhalen Archives - Koesteringen

de telefoon van de wind

Een witte telefooncel, glazen panelen, een zwart oud toestel met draaischijf, een boek, een balpen.
Ergens in the middle of nowhere lijkt het wel.

Wie goed kijkt, zal zien, dat links van de telefoon de draad ligt, niet aangesloten aan welk netwerk dan ook.

GEEN VERBINDING

En toch!
Toch wordt in deze cel soms meer dan 300 keer per maand een telefoonnummer gedraaid.
Sommigen rijden er wel 600 km voor, anderen bellen hier elke zaterdagochtend.

BELLEN MET DE WIND

Itaru Sasaki, verloor in 2009 zijn neef aan kanker. Deze Japanse tuinontwerper zocht naar een manier om met zijn rouw en intens verdriet om te gaan.
Want hij wou nog zoveel vertellen aan zijn neef, er was nog zo veel te delen.

Itaru installeerde een telefooncel in zijn tuin en doopte deze Kaze no Denwa: de telefoon van de wind, omdat hij hoopte dat de wind zijn woorden naar zijn neef zou dragen.

2011 – TSUNAMI

Op 11 maart 2011 raasde een tsunami over de gehele oostkust van Japan en meer dan 18.000 mensen werden gedood of raakten vermist. Vrienden verdwenen, families werden uit elkaar gerukt en duizenden mensen bleven achter met tonnen verdriet en heel wat vragen.
Itaru Sasaki nodigde wie wou uit om in de telefooncel in zijn tuin te bellen met wie gemist wordt.

2020-2021 – CORONA

De verhalen zijn talrijk, gisterenavond nog tijdens een gesprek aan de deur met mijn nichtje, over hoe sommige mensen geen of amper afscheid kunnen nemen. Hoe mama, kinderen en kleinkinderen op anderhalve meter (ANDERHALVE METER!) van elkaar moeten zitten bij de begrafenis van opa.
Op het moment dat nabijheid zo belangrijk is, moeten we afstand houden.
Op het moment dat rouw, verdriet, pijn mogen delen zo belangrijk is, moeten we afstand houden.

24.285 corona doden in dit land (02/05/2021). Dat is de gemeente Diest

zonder inwoners.

Dat zijn 24.285 * tig mensen: papa’s, dochters, buren, collega’s, beste vrienden, tantes, kleinkinderen, … die rouwen. Doe dat doden-getal maal 10 en dat is elke inwoner in Gent die rouwt.

“Echte troost ligt vaak niet in het vinden van het antwoord, maar in het steeds opnieuw mogen stellen van de vraag.”
― Manu Keirse

“… daarom hielp het om je je verhalen te herinneren, met mensen te praten, over mensen te praten. Te luisteren naar mensen die over andere mensen praatten. En ook in gesprek te gaan met de doden als dat nodig was.”
las ik in het boek “Dingen die we toevertrouwen aan de wind“, een boek dat vertelt over deze telefooncel en dat mij compleet ondersteboven ontroerde. Mooie zinnen in dit boek, mooie mensen ook!

Hoe mooi zou het zijn, als je her en der in dit land, op een stil plekje een telefooncel vindt.
Een telefooncel met een telefoon waar je echt een nummer kan draaien 0 4 9 7 7 5 1 9 7 8 en waar je al wat je wil, kwijt kan aan de wind die het naar de eigenaar van dat telefoonnummer waait?
Hoe troostend zou dat zijn?
Hoeveel deugd zou dat doen?

Moest er iemand zo’n telefooncel in de weg hebben staan?
Ik vind er vast een plekje voor!

kleurrijke kegels

“Goh, ik weet het niet hoor.
Als ik zo die kegels op foto zie, dan doet het me niet echt veel.” zei iemand me.

Maar, Michael Borremans is 1 van die schilders die mij telkens weet te raken, dus ging ik.

Zelf zegt Borremans:
“Ik vind het heel vervelend om mijn werk altijd weer te moeten uitleggen. Alsof het schilderij op zich niet goed genoeg is en het beeld niet volstaat. Iedereen mag met zijn achtergrond en kennis die schilderijen interpreteren en betekenis geven, ik moet daar toch geen handleiding bij geven?” in Knack.

Ik ging, omdat ik elke week een Artist Date doe met mezelf
– ik word daar rijker van –
Ik ging, omdat voor mij, hoe vreemder de tijden hoe meer nood ik heb aan schoonheid en dan grijp ik naar beeldende kunst vaak.
– en t was echt te nat voor t Middelheim –
Ik ging, omdat, tja Michael Borremans
– de luxe van die te mogen gaan zien op een half uurtje bij mij vandaan! –

Deze woorden van ik weet niet wie, passen perfect bij de tentoonstelling Colourful Cones van Michael Borremans.

Werkelijke moed is de durf je te laten ontroeren. Je hart zo open te zetten dat je geraakt kunt worden. Geen muren metselen en zeggen: “kijk mij eens flink zijn”. Dat heeft niets met moed te maken, dat is angst. Want alleen wie bang is doet een harnas aan. “

zorg goed voor jezelf
hou moed!
ga zien?! en laat me iets weten?!

ps kunsten kunnen doen genezen, daarom noemen we ze arts

zitten

Ik zit graag in de zon

Maar de dagen zijn nog kort en donker
en
het voelde vanochtend als een wasmachine in mijn hoofd
– met dank aan Peter de Graef voor dit beeld.

Ik had al een paar ochtenden niet gezeten
te weinig slaap
geen zin
veel en veels te moe

dus toen ik dan toch ‘ging zitten‘
was het chaos in mijn hoofd
een wasmachine die tolde

blauwe trui – mss, toch eens mailen om nanananananna
rode blouse – en als ik nu eens vertel over … zou dat dan …
3 brieven heb ik geschreven,
en o een schoolvoorstelling vandaag dan moet ik nog soep voorzien, was er daar iemand veggie, gluten-intolerant of …
enenenenenen

alles tolde in mijn hoofd
zoals was tobbelt in een machine

en toch
desondanks
is mijn dag zoveel beter gestart
door die 20 minuutjes zitten

ik doe het nu zo’n jaar of 9
– met veel en weinig –
mediteren
of “zitten”
dat klinkt wat minder zweverig ?

Ik leerde het via de app Headspace, met de zalige stem van Andy Puddicombe,
de laatste maanden zit ik met de stem van davidji in mijn oren.

In dag 5 van zijn 40 dagen meditatie,
vertelt hij een verhaal dat al eeuwen wordt doorgegeven, het zou uit de Taoistische traditie komen, wat het al zo’n 2000 jaar oud maakt.

Ik geef het je hier graag mee omdat al die jaren ‘zitten’ mij steeds beter leert om;
te beseffen wanneer ik oordeel,
hoe het leven soms rare bochten maakt en
hoe ik gewoon mag zijn.

Een boer, een zoon, een paard

In China woonde een oude, wijze boer en alles wat hij bezat was zijn huis, zijn zoon en zijn paard. Zijn zoon en zijn paard waren dan ook erg belangrijk voor zijn levensonderhoud.

Op een dag brak zijn paard door een omheining en loopt weg. De buurman van de boer komt langs en zegt: “Ik vind het zo erg voor je dat je paard is weggelopen.” Waarop de boer zegt: “Wie weet wat goed of slecht is?”. De buurman is in de war omdat dit duidelijk verschrikkelijk is. Het paard was het meest waardevolle dat de boer bezat.

Maar het paard komt de volgende dag terug en hij brengt 12 wilde paarden mee. De buurman komt terug om het te vieren: “Gefeliciteerd met je geweldige fortuin!” En de boer antwoordt opnieuw: “Wie weet wat goed of slecht is?”.

En de volgende dag temt de zoon van de boer één van de wilde paarden en hij wordt eraf geworpen en breekt zijn been. Opnieuw komt de buurman terug: “Het spijt me van je zoon.” En weer zegt de boer: “Wie weet wat goed of slecht is?”

De volgende dag komt het leger naar het dorp van de boer om alle jonge mannen op te halen, om te gaan vechten in de oorlog. De zoon van de boer hoeft niet mee omdat hij gewond is.

En dit verhaal kan zo doorgaan. Goed. Slecht. Wie weet?

Zit jij ook wel eens?

yours

13 december YOURS / DE JOUWE

Eén van de tips die ik kreeg om teksten te schrijven, om inspiratie te vinden, was:
“google it Sherlock” 🙂

Dus dat deed ik. Ik “youtubede het” en kwam hierop terecht.
Dat deze 2 acteurs in mijn tijdsgewricht leven, dat ik de ene al wat beter mag kennen dan de andere, dat ze me alle2 keer op keer ontroeren. Dat is een cadeautje in het leven, het mijne.

Wat is er in jouw leven een cadeautje?
Vertel je me over het jouwe?

Johan denkt en praat hier over: Is Vlaanderen nog een theater en filmgebied dat jij het jouwe noemt?
en over Matthias Schoenaerts
(aka Zenith, dus dan heb ik zo een linkje naar de foto EN het onderwerp)

woord voor 14december voor wie graag mee schrijft, tekent, fotografeert: DISTRACTION / AFLEIDING

growth

12 december GROWTH / GROEI

Op welke momenten in je leven dacht je: en nu ga ik het anders doen. Vanaf morgen ga ik op zoek naar een nieuwe job. Waar zijn mijn loopschoenen ook al weer? ik schrap vanaf vandaag alle energie verslindende ‘omdat het nu eenmaal zo hoort, van mij verwacht wordt, zo doen mensen dat nu eenmaal, dat is de regel, wat zullen de buren anders zeggen …’-activiteiten uit mijn agenda.

Zomaar een paar zinnen die ik mensen hoor zeggen,
maar vooral, waar ik er een aantal ook al zelf van heb geuit.
Of minstens gedacht.

En weet je wat al die zinnen gemeen hebben?
Ze ontstaan alleen maar als het ITCHt 🙂
Als er iets schuurt, kriebelt, wrijft, wringt, jeukt.
Als de wereld (even) op zijn grondvesten daverde.
Als je plots door een lichtflits getroffen wordt.
In de file op de ring van Brussel
– al 2 uur –
Op een kussen op je eentje in stilte
– of misschien mediterend met Peter de Graef –

“Every problem is a gift – without problems we would not grow.”
― Anthony Robbins

De opleidingen die ik in 2020 volgde aan de Ritual Coach Academy,
de rouwcoach opleiding bij Katrin Derboven,
deze website,
allemaal omdat het itchte in mijn leven.

Wat veranderde jij al in je leven en waarom?
JA! ik ben een curieuze 🙂

woord voor 13 december voor wie graag mee schrijft, tekent, fotografeert: YOURS/ DE JOUWE

scars

11 december SCARS / LITTEKENS

onderstaande is 1 van de mooiste teksten die ik ooit over rouwen las

Een aantal jaar geleden postte een vrouw een bericht op de online community Reddit. Ze schreef radeloos te zijn omdat ze een goede vriend had verloren. Via de community was ze op zoek naar advies. Dit advies kwam van een oude man. Dit is wat hij schreef:

“Oké, hier gaat ‘ie dan. Ik ben oud. Dat betekent dat ik het tot nu toe heb overleefd en veel mensen die ik ken en waar ik van hield niet. Ik ben vrienden, beste vrienden, kennissen, collega’s, grootouders, mijn moeder, familieleden, leraren, mentoren, medestudenten, buren en tal van andere mensen kwijtgeraakt. Ik heb geen kinderen en ik kan me de pijn van het verlies van een kind niet voorstellen. Maar uit eigen ervaring wil ik je dit meegeven:

Ik wou dat ik kon zeggen dat je went aan het verliezen van de mensen om je heen. Ik heb dat nooit gekund. Dat wilde ik ook helemaal niet. Telkens weer sloeg het een gat in mijn ziel wanneer iemand waarvan ik hield overleed, onder welke omstandigheden dan ook.”

Littekens zijn een bewijs van liefde

“Ik wil niet dat het er ‘niet toe doet’. Ik wil niet dat het iets is dat voorbijgaat of bij het leven hoort. Mijn littekens zijn een bewijs van de liefde en de relatie die ik had voor én met die persoon. En hoe dieper het litteken is, hoe dieper de liefde was.

Dus zo is het. Littekens laten zien dat je iemand diep kunt liefhebben en diep kunt voelen. Gedurende je leven wordt je flink beschadigd, kun je helen en vervolgens doorgaan met leven en liefhebben. Littekens zijn het bewijs van het leven. Het littekenweefsel is sterker dan de oorspronkelijke huid ooit was. Ze zijn alleen lelijk voor de mensen die niet kunnen zien.”

“Wat betreft verdriet, je zult merken dat het in golven komt. Wanneer het schip voor het eerst is ondergegaan, dan drijf je op open zee, met alle wrakstukken om je heen. Alles wat om je heen drijft herinnert je aan de schoonheid dat het schip ooit was, maar nu niet meer is. En het enige wat je kunt doen is drijven. Je komt hier en daar een wrakstuk tegen waar je je nog even aan vasthoudt. Dat kan iets tastbaars zijn. Misschien is het een foto of een fijne herinnering. Of misschien is het een andere drenkeling die ook probeert te blijven drijven. Voor een tijd is dat alles wat je kunt doen, drijven. Zodat je in leven kunt blijven.

In het begin zijn de golven 100 meter hoog en spoelen ze genadeloos over je heen. Ze komen om de 10 seconden en geven je geen tijd om op adem te komen. Het enige dat je kunt doen is blijven drijven en volhouden. Na verloop van tijd, dat kunnen weken of zelfs maanden zijn, zal je merken dat de tijd tussen de golven langer wordt. Ze zijn nog steeds meters hoog, en ze zullen je nog steeds overweldigen, maar er komt meer en meer ruimte om op adem te komen en te functioneren.

Je weet van te voren nooit wat het gevoel van verlies weer omhoog brengt. Het is misschien een liedje, een foto, een kruispunt op de weg, de geur van een kop koffie. Het kan van alles zijn… en dan komt die golf weer. Maar tussen de golven door is er leven.”
Golven worden minder hoog

“Er komt een moment, en die verschilt per persoon, dat je merkt dat de golven nog maar 80 meter of 50 meter hoog zijn. En terwijl ze nog steeds komen, komen ze minder snel achter elkaar. Je kunt ze zelfs zien aankomen. Een verjaardag, een jubileum of Kerstmis. Je kunt je erop voorbereiden. En als ze toch onverwachts over je heen slaan, dan weet je dat je het gaat redden. Doorweekt, happend naar adem en vasthoudend aan een klein stukje wrakhout, kom je hoe dan ook weer boven.

Neem het van een oude man. De golven zullen niet stoppen, maar om de een of andere reden wil je dat ook niet. Mettertijd ga je leren hoe je ze moet overleven. Er zullen steeds nieuwe golven komen. En ook die zal je overleven. Als je gelukt hebt, dan heb je veel littekens van veel mensen die je liefhad. En heb je veel schipbreuk geleden…”

woord voor 12 december voor wie graag mee schrijft, tekent, fotografeert: GROWTH/ GROEI