ritueel Archives - Koesteringen

zitten

Ik zit graag in de zon

Maar de dagen zijn nog kort en donker
en
het voelde vanochtend als een wasmachine in mijn hoofd
– met dank aan Peter de Graef voor dit beeld.

Ik had al een paar ochtenden niet gezeten
te weinig slaap
geen zin
veel en veels te moe

dus toen ik dan toch ‘ging zitten‘
was het chaos in mijn hoofd
een wasmachine die tolde

blauwe trui – mss, toch eens mailen om nanananananna
rode blouse – en als ik nu eens vertel over … zou dat dan …
3 brieven heb ik geschreven,
en o een schoolvoorstelling vandaag dan moet ik nog soep voorzien, was er daar iemand veggie, gluten-intolerant of …
enenenenenen

alles tolde in mijn hoofd
zoals was tobbelt in een machine

en toch
desondanks
is mijn dag zoveel beter gestart
door die 20 minuutjes zitten

ik doe het nu zo’n jaar of 9
– met veel en weinig –
mediteren
of “zitten”
dat klinkt wat minder zweverig 🙃

Ik leerde het via de app Headspace, met de zalige stem van Andy Puddicombe,
de laatste maanden zit ik met de stem van davidji in mijn oren.

In dag 5 van zijn 40 dagen meditatie,
vertelt hij een verhaal dat al eeuwen wordt doorgegeven, het zou uit de Taoistische traditie komen, wat het al zo’n 2000 jaar oud maakt.

Ik geef het je hier graag mee omdat al die jaren ‘zitten’ mij steeds beter leert om;
te beseffen wanneer ik oordeel,
hoe het leven soms rare bochten maakt en
hoe ik gewoon mag zijn.

Een boer, een zoon, een paard

In China woonde een oude, wijze boer en alles wat hij bezat was zijn huis, zijn zoon en zijn paard. Zijn zoon en zijn paard waren dan ook erg belangrijk voor zijn levensonderhoud.

Op een dag brak zijn paard door een omheining en loopt weg. De buurman van de boer komt langs en zegt: “Ik vind het zo erg voor je dat je paard is weggelopen.” Waarop de boer zegt: “Wie weet wat goed of slecht is?”. De buurman is in de war omdat dit duidelijk verschrikkelijk is. Het paard was het meest waardevolle dat de boer bezat.

Maar het paard komt de volgende dag terug en hij brengt 12 wilde paarden mee. De buurman komt terug om het te vieren: “Gefeliciteerd met je geweldige fortuin!” En de boer antwoordt opnieuw: “Wie weet wat goed of slecht is?”.

En de volgende dag temt de zoon van de boer één van de wilde paarden en hij wordt eraf geworpen en breekt zijn been. Opnieuw komt de buurman terug: “Het spijt me van je zoon.” En weer zegt de boer: “Wie weet wat goed of slecht is?”

De volgende dag komt het leger naar het dorp van de boer om alle jonge mannen op te halen, om te gaan vechten in de oorlog. De zoon van de boer hoeft niet mee omdat hij gewond is.

En dit verhaal kan zo doorgaan. Goed. Slecht. Wie weet?

Zit jij ook wel eens?

wereldlichtjesdag

Datum: zondag 13 december 2020
Land / gebied: Wereld
Soort: Herdenkingsdag

Elke tweede zondag in december wordt ‘Wereldlichtjesdag’ gehouden. In 2020 is dat op zondag 13 december. Op deze dag, om 19:00 uur ‘s avonds, steken mensen over de hele aarde kaarsjes aan ter nagedachtenis aan, op welke wijze dan ook, overleden kinderen.

De wereld wordt zo even letterlijk wat lichter voor mensen die een kind verloren hebben, en daarnaast is er het besef dat je niet alleen bent met je verdriet.

‘Worldwide Candle Lighting’ is ontstaan in 1997 in Amerika. Inmiddels worden er nu op de hele wereld op de tweede zondag van december om 19:00 uur lokale tijd kaarsen gebrand voor onze overleden kinderen. Omdat we in verschillende tijdzones leven is het idee dat er die dag ieder uur ergens op de wereld kaarsen worden aangestoken voor een overleden kind.

together

5 december TOGETHER / SAMEN

Ook al moeten we anderhalvemeteren
sinds maart al
bijna 10 maanden al

meer dan ooit zochten we naar manieren om ons samen te voelen.

Gelukkig word ik als ik 2 mensen zie
op een bankje
elk aan een uiteinde
met een thermos en kopjes in het midden.

Zalig waren alle avonden in het voorjaar
dat we met heel de straat
op vrijdagavond
de gekste liedjes zongen
(en dansten)

TOP vind ik het idee dat ik leerde kennen via Uus Knops
Let’s tick together en MOVING CLOSER

Het enige wat je nodig hebt is
– een lepel(tje)
– een stevig glas, tas
– 10 minuutjes tijd op 30 december om 20 uur
– een radio

in hun eigen woorden:

Wat als we dit moeilijke jaar 2020 afsluiten met een collectief ritueel dat alle Belgen verbindt? Een afsluiten van 2020 maar ook een bekrachtiging dat we elkaar nodig zullen hebben in 2021? Met Moving Closer en Kunstencentrum Vooruit willen we graag zoveel mogelijk mensen te mobiliseren om op 30 december om 20u tegelijk de ramen en deuren te openen en het glas te heffen. Een leeg glas te heffen en daarop een nieuwe compositie van muzikant Ruben Nachtergaele te tikken met een lepeltje. Let’s Tick Together. Tikken om aandacht te vragen voor wat je verloren bent, voor de zorg voor elkaar, voor het feest dat niet kan zijn,…

Schrijf je hier in

En dan zie ik jou en jou en jou en jou 30/12 om 20:00 met een lepel en een glas!

Omdat in together ook two zit, geef ik je graag ook dit mee:

Misschien denk je dat je niet zoveel betekent.
Maar ergens in deze wereld drinkt iemand KOFFIE uit zijn/haar lievelingstas die jij hem/haar gaf. Iemand hoorde zonet een lied op de radio en moest aan jou denken. Iemand nestelt zich in de zetel met een glas wijn en een BOEK dat jij aanraadde. Iemand moet in zichzelf glimlachen om de grap die jij gisteren uithaalde. Iemand voelt zich een beetje meer geliefd omdat jij een complimentje gaf.
Je woorden, je daden, je aandacht, je tijd, … ergens is er iemand die daardoor geraakt werd, zacht. Iemand wiens leven jij van een zilveren lijntje voorzag!

Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt 🙂

DANK dat je dit las, ik koester jou!
ps wat was ik dankbaar om deze schone quote van iemand die leiding aan dit land probeert te geven:
“We kunnen elkaar niet vasthouden, maar we mogen elkaar niet loslaten” – Frank Vandenbroucke

woord voor 6 december voor wie graag mee schrijft, tekent, fotografeert: HELP / HELP

wolkenvriendje :)

Het heeft me vele jaren gevraagd
het heeft me leren mediteren gevraagd
het heeft me opleidingen verbindende communicatie gevraagd
het heeft me morning pages, ochtend na ochtend na ochtend gevraagd,

voor ik kon aanvaarden,
verdriet, daar moet je mee gaan zitten.
Vriendjes mee worden
en er laten zijn.

Dan wordt het een wolkje dat je aan de afwas vraagt:
“geef me wat zeep, dan blaas ik bellen”
🙂

Lang, heel lang, stopte ik verdriet in tupperware potjes.
– onverwoestbaar, waterdicht, luchtdicht, blijft weken vers –
van die potjes die I E D E R E E N wel in huis heeft.

Sommigen hebben er eentje, ik had wel tig exemplaren
– en meer potjes dan dekseltjes of omgekeerd –
maar sowieso
stapelde en stopte ik die flink in mijn keukenkast
en op een dag trok ik de deur daarvan open
en vielen die
met gekletter
over mij heen

en ze lekten verdriet.

En als jij het niet met tupperware potjes hebt,
dan heb je het misschien met iets anders.
Die verzameling eenzame sokken misschien?
Die steeds maar groter wordt?

Je verdriet in potjes stoppen
– of in sokken –
helpt voor eventjes.
Tot je kast of lade te klein wordt,

en dan …

Dus, sinds een tijdje
blaas ik soms bellen met mijn wolkenvriendjes.

ps: soms helpt het om samen in een cirkel te zitten en mekaars wolken te ontmoeten, vaak lijken ze wel wat op elkaar. En allemaal vinden ze het fijn om bellen te blazen!
Nog eventjes, nog heel eventjes, maar in 2021 komen er terug cirkel-avonden aka Holding Space aan!

herdenken

11 november 2020 – wapenstilstand

In 2020 staat er ondertussen veel stil.
Al een heel jaar eigenlijk.
Of toch zo goed als.

Behalve in ziekenhuizen.
Of bij begrafenisondernemers.
Daar holt, biept, rent, huilt, rouwt, hoopt, duimt, werkt … 2020

Een paar dagen geleden dwaalde ik over en door het Schoonselhof.
De zon,
die warmde.
Bloemen die in de meest troostende kleuren en vormen schoonheid verspreidden.
Bomen die in herfstgoudenzon-kleuren hun bladerpracht in het rond strooiden.
Stilte, veel stilte, van die deugddoende stilte.
Stilte waarbij niets moest,
waarbij ik gewoon mocht zijn.

En ik moest denken aan Ieper.
Aan al die begraafplaatsen waar we voorbij fietsten deze zomer.
En aan de Menenpoort.

25 juli 2020
logeerden we in het Menin Gate House in Ieper.
Bennoit, de eigenaar van deze vakantiewoning
– slapen met zicht op de Menenpoort … –
(gat / boter / gevallen)
is voorzitter van de Last Post Association.
Dat leidde tot nog meer geluk
(gat / roomboter / gevallen)
want hij reserveerde voor ons een ereplek daar onder die poort
en was een perfecte gids.

Daar sta je dan.
Corona-gewijs mochten maar 400 mensen de Last Post bijwonen, zij schoven bijna een uur aan.
Wij mochten mee, een paar minuten voor de ceremonie startte, tot helemaal in het midden.

De stilte die dan op 1 van de drukste invalswegen van deze stad neerdaalt
is al indrukwekkend,
maar dan komen de klaroenblazers, de exhortation*, het neerleggen van kransen.
PELLE d’OCCA!

Sinds 1928
om 20 uur stipt
elke avond

een ritueel dat mij raakte
een ritueel dat ook de zonen raakte
een ritueel van 92 jaar oud

de kracht van rituelen, moest je je dat afvragen?

Ga logeren in het Menin Gate House en wees present daar onder de Menenpoort!

* Exhortation (uit ‘For the fallen’ van L. Binyon)
Day is done. Gone the sun. From the lakes. From the hills. From the sky. All is well. Safely rest. God is nigh. Fading light. Dims the sight. And a star. Gems the sky. Gleaming bright. from afar. Drawing nigh. Falls the night Thanks and praise. For our days. Neath the sun. Neath the stars Neath the sky. As we go. This we know. God is nigh

ps: omdat we dezer dagen in een lockdown zitten, kon de herdenking niet met publiek doorgaan, hier vind je een link naar een online versie van 11 11 2020

ritueel

Eindelijk mochten we
Eindelijk konden we
en wat een cadeau was dat!

Rituelen mee begeleiden,
dat hoort bij de opleiding Ritual Coach
stage lopen dus.

We zaten samen en luisterden naar de verhalen van E. en I. en I.
Dit vroegen ze:

Eindelijk een keer écht DANK zeggen om het leven.
Eindelijk mijn eigen weg écht op stappen.
Eindelijk mezelf vieren.
Eindelijk …

en toen rolde een ieniemienie virus de wereld over.
Eerst was het nog wat geknetter vanuit de verte,
ondertussen kraakt het donker angstaanjagend luid en
bonkt de donder op haast elke voordeur.
Het virus is een oprukkend leger met zware laarzen
en wij houden halt.

Ook van half maart tot eind augustus vertraagden we,
geen rituelen. Geen ruimte. Geen contacten.

7 oktober stond dus al lang in mijn agenda te blinken!

Eindelijk 🙂

Na een burn-out wou E. graag haar eigen weg weer op stappen.
Doen waar ze zo goed in is.
En vooral, dat doen op haar eigen tempo in haar eigen ruimte.

HET RITUEEL

Een spiraalpad.
Harde grillige takken en noten als begin, want het leven prikt en steekt soms. Verspert je zicht. Laat je struikelen, haalt je onderuit.
Zacht mos en herfstbladeren om tot in het midden te raken, want er zijn ook helpers op je pad. Handen die je weer recht trekken, woorden die je moed geven.
Vragen onderweg om haar te helpen haar eigen talenten bij het nekvel te grijpen en niet meer los te laten.
In het midden een warme plek voor haar, en tijd, en begeleid door de zachte stem van Natasja kijkt ze terug naar haar verleden, kiest wat ze daaruit wil mee nemen naar haar toekomst.
Kleine en grote beslissingen die ze in de vorm van bedeltjes in een lappenpop mag stoppen. Tastbare herinneringen aan deze avond om haar verder te begeleiden haar nieuwe pad op.

Een ritueel dat we ontwierpen speciaal voor E. Gebaseerd op haar eigen unieke verhaal, verlangen en wensen.

Heel de dag dreigden grijze wolken die 7de oktober, om er een natte, kille avond van te maken. Maar op weg naar het bos klaarde de lucht op, we kregen een gouden uur perfect passend bij de stemklank van Katrien, de drums en het gezang van de vogels die ons tussen de bomen mee vergezelden.

Het ritueel was voor E.
Dit begeleiden was echter ook een cadeautje om te koesteren voor ons alle3.

Eindelijk tijd om te verbinden
– het toen het nu het later –
Eindelijk ruimte om te zijn
– met rouw met moed met hoop –
Eindelijk

DANK!
ook ik heb mijn pad gevonden 🙂

Heb jij nood aan het inslaan van een nieuwe weg?
Heb jij behoefte aan jouw verhaal mogen vertellen?
Heb jij een ervaring waar je een zilveren lijntje aan wil toevoegen?

Ik luister graag en help je graag om met een ritueel jou een moment om
– zacht, hard, gulzig, gretig, genietend, enthousiast, wild, –
te koesteren te geven!