Op welke momenten in je leven dacht je: en nu ga ik het anders doen. Vanaf morgen ga ik op zoek naar een nieuwe job. Waar zijn mijn loopschoenen ook al weer? ik schrap vanaf vandaag alle energie verslindende ‘omdat het nu eenmaal zo hoort, van mij verwacht wordt, zo doen mensen dat nu eenmaal, dat is de regel, wat zullen de buren anders zeggen …’-activiteiten uit mijn agenda.
Zomaar een paar zinnen die ik mensen hoor zeggen, maar vooral, waar ik er een aantal ook al zelf van heb geuit. Of minstens gedacht.
En weet je wat al die zinnen gemeen hebben? Ze ontstaan alleen maar als het ITCHt 🙂 Als er iets schuurt, kriebelt, wrijft, wringt, jeukt. Als de wereld (even) op zijn grondvesten daverde. Als je plots door een lichtflits getroffen wordt. In de file op de ring van Brussel – al 2 uur – Op een kussen op je eentje in stilte – of misschien mediterend met Peter de Graef –
“Every problem is a gift – without problems we would not grow.” ― Anthony Robbins
De opleidingen die ik in 2020 volgde aan de Ritual Coach Academy, de rouwcoach opleiding bij Katrin Derboven, deze website, allemaal omdat het itchte in mijn leven.
Wat veranderde jij al in je leven en waarom? JA! ik ben een curieuze 🙂
woord voor 13 december voor wie graag mee schrijft, tekent, fotografeert: YOURS/ DE JOUWE
Ook al moeten we anderhalvemeteren sinds maart al bijna 10 maanden al
meer dan ooit zochten we naar manieren om ons samen te voelen.
Gelukkig word ik als ik 2 mensen zie op een bankje elk aan een uiteinde met een thermos en kopjes in het midden.
Zalig waren alle avonden in het voorjaar dat we met heel de straat op vrijdagavond de gekste liedjes zongen (en dansten)
TOP vind ik het idee dat ik leerde kennen via Uus Knops Let’s tick together en MOVING CLOSER
Het enige wat je nodig hebt is – een lepel(tje) – een stevig glas, tas – 10 minuutjes tijd op 30 december om 20 uur – een radio
in hun eigen woorden:
Wat als we dit moeilijke jaar 2020 afsluiten met een collectief ritueel dat alle Belgen verbindt? Een afsluiten van 2020 maar ook een bekrachtiging dat we elkaar nodig zullen hebben in 2021? Met Moving Closer en Kunstencentrum Vooruit willen we graag zoveel mogelijk mensen te mobiliseren om op 30 december om 20u tegelijk de ramen en deuren te openen en het glas te heffen. Een leeg glas te heffen en daarop een nieuwe compositie van muzikant Ruben Nachtergaele te tikken met een lepeltje. Let’s Tick Together. Tikken om aandacht te vragen voor wat je verloren bent, voor de zorg voor elkaar, voor het feest dat niet kan zijn,…
En dan zie ik jou en jou en jou en jou 30/12 om 20:00 met een lepel en een glas!
Omdat in together ook two zit, geef ik je graag ook dit mee:
Misschien denk je dat je niet zoveel betekent. Maar ergens in deze wereld drinkt iemand KOFFIE uit zijn/haar lievelingstas die jij hem/haar gaf. Iemand hoorde zonet een lied op de radio en moest aan jou denken. Iemand nestelt zich in de zetel met een glas wijn en een BOEK dat jij aanraadde. Iemand moet in zichzelf glimlachen om de grap die jij gisteren uithaalde. Iemand voelt zich een beetje meer geliefd omdat jij een complimentje gaf. Je woorden, je daden, je aandacht, je tijd, … ergens is er iemand die daardoor geraakt werd, zacht. Iemand wiens leven jij van een zilveren lijntje voorzag!
Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt 🙂
DANK dat je dit las, ik koester jou! ps wat was ik dankbaar om deze schone quote van iemand die leiding aan dit land probeert te geven: “We kunnen elkaar niet vasthouden, maar we mogen elkaar niet loslaten” – Frank Vandenbroucke
woord voor 6 december voor wie graag mee schrijft, tekent, fotografeert: HELP / HELP
Ze raakt me de eerste keer hier, gezellig in mijn oortjes: Uus Knops
Het boek, haar boek, een rouwboek, “Casper, waar ben je lieve broer?” heb ik eindelijk gelezen.
De laatste 60 bladzijden was dat in kleine stukjes, omdat de tranen rolden en het zoute en vochtige nat op mijn wangen de letters deed dansen, zodat ik het wel even moest weg leggen.
Tranen van pijn, om het herkenbare rauwe rouwen. Maar ook van ontroering, om de mooie zinnen en beelden.
En om die schakelaar om te draaien, heel bewust, daar heb je lef voor nodig, en moed. Tegelijk is het zo nodig, omdat verdriet dat keer op keer wordt weg geduwd, stil en braaf moet zitten in een donker hoekje, uiteindelijk toch tevoorschijn komt.
In je eigen lijf bijvoorbeeld, dat bevriest en zegt: hier stopt het voor mij, het enige wat ik nog wil is slapen. Geef me rust, NU! Maar soms ook in hoe je met anderen omgaat. Ontploffingen omdat je collega een deur iets te hard toe doet. Woede uitbarsting om die ene t-shirt van je zoon die al 3 dagen op de trap slingert. Een claxon concert omdat die chauffeur aan 40 rijdt, terwijl je hier vlotjes 50 mag …
Manu Keirse zegt het zo schoon “Verdriet is de keerzijde van liefde. De pijn van het verlies is een spiegel die de kostbaarheid van je relaties weerkaatst. Met de dood eindigt een leven, niet de relatie met de mens die overleed. Daarmee blijf je verbonden. Altijd.”
Als ik dan lees in het boek van Uus Knops hoe zij soms bewust tijd maakt. De spot die haar helemaal in licht vangt aanklikt en tijd neemt om haar verdriet te omarmen, dan denk ik wow! Wat een mooie manier om zacht en lief te zijn voor jezelf en voor je verdriet. F&@^[# hard en tegelijk een weldaad voor je hele ziel. Ik wens meer mensen zo’n spot. Ik wens mezelf zo’n spot.
En als je nood hebt aan iemand om mee die schakelaar om te draaien, bel me!
ps: Uus heeft PRACHTIGE troostkaarten gemaakt met zinnen uit het boek. Te koop bij haar. Ik kocht ze in de Standaard boekhandel in Lier, dat kan ook natuurlijk.
pps: ik ben onvoorwaardelijk fan van GROET, HOU MOED
ppps: lang lang geleden had je op vrijdagavond op ik weet niet meer welke zender, van die tearjerkers. Ik kon daar af en toe wel van genieten, in de zetel met drank, zakken chips, chocola (nooit met ijs, ik weet niet wat dat is met ijs) en een doos zakdoekjes. Huilen om te huilen 🙂
Van ver zie je haar langs de kustlijn aankomen. Vliegensvlug nadert ze, op metershoge poten en toch laat ze slechts kleine lichte putjes achter op het strand.
Geruisloos nestelt ze zich boven het graf van James Ensor. “Dag Maman, daar ben je dan”.
Als de nacht valt wordt Maman een veilige kooi die de kunstenaar beschermt tegen de duivels die hem sarren.
…
…
…
..
.
Ssssssttt, heel stilletjes kleurt de nacht alweer wat roze en ja, de zon komt op vanachter de duinen en strooit haar warmte over het graf, het kerkje en de golven daarachter.
Maman knippert haar ogen open en checkt haar eieren. Hoog tussen haar poten liggen zij veilig in een warm nest, koesteren zich in de zon die ook hen streelt.
Wat brengt de dag? Vandaag spint ze weer haar eigen kunstwerk. Uit ragfijne zijde, webben die getooid met dauwdruppels als diamanten schitteren in de zeebries en de zon.
Ook vandaag waakt ze over de kunstenaar in zijn graf.
Ook vandaag nodigt ze uit om onder haar poten even te verpozen en te luisteren naar het verhaal dat ze weeft.
“Dag Maman, daar ben je dan.”
Oefening gekregen van Kris Philips tijdens de opleiding aan de Ritual Coach Academy. Schrijven vanuit een beeld en met de 6 parameters: duisternis/licht – beweging/stilstand – geluid/stilte. Heb ik ze allemaal gehaald? 🙂
en toen rolde een ieniemienie virus de wereld over. Eerst was het nog wat geknetter vanuit de verte, ondertussen kraakt het donker angstaanjagend luid en bonkt de donder op haast elke voordeur. Het virus is een oprukkend leger met zware laarzen en wij houden halt.
Ook van half maart tot eind augustus vertraagden we, geen rituelen. Geen ruimte. Geen contacten.
7 oktober stond dus al lang in mijn agenda te blinken!
Eindelijk 🙂
Na een burn-out wou E. graag haar eigen weg weer op stappen. Doen waar ze zo goed in is. En vooral, dat doen op haar eigen tempo in haar eigen ruimte.
HET RITUEEL
Een spiraalpad. Harde grillige takken en noten als begin, want het leven prikt en steekt soms. Verspert je zicht. Laat je struikelen, haalt je onderuit. Zacht mos en herfstbladeren om tot in het midden te raken, want er zijn ook helpers op je pad. Handen die je weer recht trekken, woorden die je moed geven. Vragen onderweg om haar te helpen haar eigen talenten bij het nekvel te grijpen en niet meer los te laten. In het midden een warme plek voor haar, en tijd, en begeleid door de zachte stem van Natasja kijkt ze terug naar haar verleden, kiest wat ze daaruit wil mee nemen naar haar toekomst. Kleine en grote beslissingen die ze in de vorm van bedeltjes in een lappenpop mag stoppen. Tastbare herinneringen aan deze avond om haar verder te begeleiden haar nieuwe pad op.
Een ritueel dat we ontwierpen speciaal voor E. Gebaseerd op haar eigen unieke verhaal, verlangen en wensen.
Heel de dag dreigden grijze wolken die 7de oktober, om er een natte, kille avond van te maken. Maar op weg naar het bos klaarde de lucht op, we kregen een gouden uur perfect passend bij de stemklank van Katrien, de drums en het gezang van de vogels die ons tussen de bomen mee vergezelden.
Het ritueel was voor E. Dit begeleiden was echter ook een cadeautje om te koesteren voor ons alle3.
Eindelijk tijd om te verbinden – het toen het nu het later – Eindelijk ruimte om te zijn – met rouw met moed met hoop – Eindelijk
DANK! ook ik heb mijn pad gevonden 🙂
Heb jij nood aan het inslaan van een nieuwe weg? Heb jij behoefte aan jouw verhaal mogen vertellen? Heb jij een ervaring waar je een zilveren lijntje aan wil toevoegen?
Ik luister graag en help je graag om met een ritueel jou een moment om – zacht, hard, gulzig, gretig, genietend, enthousiast, wild, – te koesteren te geven!
Sinds begin 2020 volg ik opleiding bij de Ritual Coach Academy. Een opleiding waarbij ik leer mensen die net een grote verandering mee maakten mensen die voor een grote verandering staan te begeleiden doorheen dat kantelpunt in hun leven.
Rituelen … dat is voer voor een andere post want ik zie ze wel hoor de bedenkelijke blik de vragende ogen de glunderende glinsteringen
Vanavond ga ik in bad en mijn lectuur is niet meer de nieuwste van Stephen King de Fredrik Backman sprinter die naar mij lonkte in de bib
De titels van mijn boeken zijn nu Stephen R. Covey – de 8ste eigenschap Paul Ekman – gegrepen door emoties Manu Keirse – vingerafdruk van verdriet Johan Maes/ Evamaria Jansen – ze zeggen dat het overgaat
Rouw en verdriet we maken het allemaal mee we vinden het alleen zo moeilijk om daarmee om te gaan
Ik ook By Jove … vreselijk vind ik dat terwijl er in mij zo’n behoefte is om mensen een veilige plek te geven waar ze mogen zijn waar ze zich gehoord voelen waar ze zich gezien ervaren
waar ze zich gekoesterd voelen, met al wat er op dat moment in hun leeft!
Dus ik leer/lees met gretigheid en graagte zodat ik jou mee kan helpen dragen zodat ik een zilveren lijntje kan maken omheen jouw moment zodat ik er voor kan zorgen dat je OOK kan koesteren
